Na Agatę, bohaterkę powieści los zsyła pasmo niekończących się bolesnych i tragicznych zdarzeń. Kobieta jest żoną i matką dwojga dzieci, która pewnego dnia dowiaduje się, że ma chorobę Alzheimera. Chcąc pobyć sama i przemyśleć wiele spraw wyjeżdża w góry. Tam poznaje młodego chłopaka Sebastiana, który zakochuje się w niej bez pamięci. Agacie mężczyzna nie jest obojętny, ale nie może przyjąć jego uczucia. Zły los sprawia, że chłopak umiera. Kolejny cios, kolejny ból, któremu towarzyszy brak wsparcia ze strony męża. Jednak najgorsze dopiero przed kobietą. Agata dowiaduje się o nieuleczalnej chorobie swojej trzyletniej córeczki. Dziewczynka skazana jest na szybką śmierć. W bohaterce rodzi się trudne do opisania cierpienie. Zaczyna kwestionować istnienie Boga. Każda z tych sytuacji jest trudna do przeżycia. Nagromadzenie ich wydaje się niemożliwe do przetrwania. Jednak autorka pokazuje, ze może być inaczej, bo „Na przekór” jest wbrew pozorom książką o dobru, o wielkiej sile przetrwania, która drzemie w każdym człowieku. Wreszcie o tym, że trzeba umieć pogodzić się z przeznaczeniem, a koniec jego etapu zawsze może być początkiem, nowego, lepszego...

Duże pieniądze, nielegalne interesy i polityczne machinacje to tło, na którym rozgrywa się historia miłości dwojga ludzi po przejściach - byłej policjantki i byłego bankowca. Ona boi się zaangażować, bo już raz uciekła sprzed ołtarza mężczyźnie, który traktował ją jak swoją własność. On odchodząc z firmy zabiera dokumenty kompromitujące Partię i Zarząd Banku. Ci, którym publikacja tych materiałów mogłaby zagrozić, dążą do ich odzyskania. W efekcie ich przestępczych działań Maciej dwukrotnie ociera się o śmierć.

O czym szumi ocean w Carnac we Francji? A gdyby ocean milczał – to o czym? O bólu po stracie i radości z odnowy. Marzeniach – ich spełnianiu i niespełnianiu. Tęsknotach i rozczarowaniach. Tolerancji i jej przeciwieństwie. O rozwijaniu skrzydeł – czasami anielskich. Mógłby tak szumieć i nie szumieć o wszystkim. „Póki szumi ocean – pisze autorka – póki wieje wiatr, póki świecie słońce, póki każdego ranka zaczyna się nowy dzień... wszystko może się zdarzyć”. Zdarzył się zamach islamskiego terrorysty nad Sekwaną w Paryżu, który odebrał życie wielu ludziom, bo znaleźli się w złym czasie i w złym miejscu. Matce odebrał córkę, siostrze – siostrę, córce – matkę. I nic już po tragicznej śmierci Isabel nie było takie samo, chociaż dla tych, którzy pozostali, świat się nie skończył. Zbrodnia i kary? Nie ten format. Raczej zbrodnia i wina - w kobiecym świecie. A dokładniej: w świecie widzianym oczyma kobiet, często załzawionymi od rozmaicie odczuwanego bólu - bardziej psychicznego niż fizycznego. Ale nawet gdy pojawiają się łzy, nie oznacza to, że historia jest łzawa, a książka - na podobieństwo wyciskacza cytryny albo czosnku - służy do wyciskania łez. Nie ma co ukrywać, że mamy do czynienia z kobiecymi tajemnicami i tajemniczymi mężczyznami. A tajemnice kobiet to przecież nie tylko ich fantazje - w słowach autorki i jej bohaterek: "wielki, barczysty mężczyzna, który dotąd wydawał mi się twardy jak skała", "wyglądał jak grecki bóg miłości", "czułam w brzuchu motyle", "powodował, że moje życie smakowało jak najsłodsze truskawki", "wydawało mi się to niemożliwe, by mógł być prawdziwy, ale on naprawdę był i jedyne, co mi teraz zostało, to modlić się, by został w moim życiu na dłużej... a najlepiej na zawsze." Jak powiedział klasyk po drugiej stronie Kanału (chociaż w komedii, więc można przymknąć oko albo lekko mrugnąć): "Wszystko dobre, co się dobrze kończy". Ale to już wiadomo od samego początku, od słów autorki poprzedzających książkę: stworzyłam dziewczynkę, która (...) widzi więcej, czuje bardziej, i co najważniejsze - nie boi się prawdy. Wystarczy tylko spróbować patrzeć na świat jak ona. Nawet jeśli nie zobaczy się tych samych aniołów.